Ένα μουντό πέπλο σκέπαζε την καρδιά μας. Μια ψυχοπλάκωση άγνωρη και δυσβάσταχτη μας έδερνε όποτε φέρναμε στο μυαλό μας, εμείς, μια φούχτα εθελοντές, τους φιλοξενούμενους του Αννουσάκειου.
Απόρθητα τείχη υψώνονταν ολόγυρα τους, να προστατευτούνε οι εκεί διαμένοντες. Άοκνος φρουρός, ο διευθυντής του Ιδρύματος παπά Αντώνης, με το βλέμμα του Σεβασμιότατου προς τα εκεί στραμμένο, και τους αγωνιστές, το άξιο προσωπικό, να αγρυπνεί στις επάλξεις.
Αγώνας στον αγώνα, να προστατευτούνε οι φιλοξενούμενοι και τέλεια φροντιζόμενοι αναξιοπαθούντες.
Θυμάμαι, στο άκουσμα της τρομερής είδησης για την πανδημία και την εισβολή του ιού covid-19 στην Ελλάδα, συναγερμός ήχησε, πόρτες σφαλίσανε, μάσκες φορεθήκανε και η εντολή, μία. «Να μην εισβάλει στο Αννουσάκειο ο φοβερός ετούτος αόρατος εχθρός.»
Και να δεις, μέχρι σήμερα, δοξάζουμε το Θεό, δεν είχαμε κανένα κρούσμα όπως σε άλλα γηροκομεία συνέβηκε. Γιατί προσέχανε, όλοι προσέχαμε. Δεν μπορούσαμε πια να μπούμε μέσα. Ό,τι θέλαμε, στο φύλακα που έστεκε στην ξώπορτα. Και τα αυστηρά μέτρα προστασίας συνεχίζονται. Θα συνεχίζονται όσο υπάρχει ο κίνδυνος μόλυνσης. Όλοι, τρόφιμοι κι εργαζόμενοι, εμβολιάστηκαν κι η επαγρύπνηση στον ίδιο ρυθμό.
Μα η αγωνία μας είχε χτυπήσει κόκκινο που εμείς, οι «Φίλοι του Αννουσάκειου Ιδρύματος» δεν μπορούσαμε να δούμε, να χαιρετήσουμε από κοντά, να τους προσφέρουμε το ελάχιστο, να τους πούμε μια ιστορία, ένα αστείο, να γελάσουν τα πικραμένα χείλη τους.
Οι προσευχές μας εισακούστηκαν και με τις πρόσφατες εξελίξεις, ένα παραθυράκι άνοιξε, και μόνο πέντε μέλη από το Δ. Σ.του Συνδέσμου, όλα εμβολιασμένα, με μάσκες και με rapid test πριν από την είσοδό μας, σταθήκαμε στο προαύλιο. Θεία θέληση ο καιρός ζεστός ακόμη και με ήλιο, οι φίλοι μας, οι φιλοξενούμενοι, από μακριά στις βεράντες, παρακολούθησαν την πρώτη μετά τόσο καιρό, μουσική εκδήλωση με τον Φαραγγιτάκη το Μανόλη στο μικρόφωνο να τραγουδάει παλιά τραγούδια, της εποχής που οι παππούδες και γιαγιάδες ήτανε ενεργά κύτταρα στην κοινωνία. Δίπλα στο Μανόλη, ο Χορευτάκης ο Γιάννης συνόδευε με μουσικές νότες.
Και να δεις, μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες, άστραψε, θαρρείς, και φέξανε τα πρόσωπα. Τα πονεμένα και βασανισμένα χαρακτηριστικά τους λες και χαθήκανε, απόμεινε ένα αλλιώτικο πρόσωπο, χαρούμενο, πρόσχαρο κι αιστήσεις φρεσκοτανισμένες. Πιστέψανε πως είναι πιο νέοι, πιο γεροί και πως δεν τέλεψε και γι αυτούς ετούτη η ζωή.
Τα θλιμμένα μάτια λάμψανε, τα ζαρωμένα χείλη ζωηρέψανε και ένα αβίαστο αυθόρμητο χαμόγελο αναπήδησε και σκέπασε πόνους, θλίψη, μοναξιά και την κλεισούρα.
Μια μοναξιά που βάστηξε από τότε που πρωτοεμφανίστηκε σε σοβαρή έξαρση η πανδημία, και δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε ασπίδα και πανοπλία με το μαγικό όνομα «εμβόλιο» να τους επισκεφτούμε.
Και τούτη τη μέρα με τους καλλιτέχνες να αποδίδουν τραγούδια, οι γιαγιάδες, οι παππούδες μα κι οι νεότεροι που προβλήματα ψυχοσωματικά τους έχουν γονατίσει, να μην έχουν συγγενικό πρόσωπο ικανό να τους φροντίσει κι αφέθηκαν στα γεμάτα αγάπη και θαλπωρή χέρια των ηρωικά εργαζομένων στο Αννουσάκειο ολόγυρα γελούσανε, σιγοτραγουδούσανε, χειροκροτούσανε μα και δυο τρεις ψιλοχορεύανε. Δυο ώρες περίπου βάστηξε ετούτο το ψυχαγωγικό πρωινό, που ήτονε μια όαση στην ερημιά των φιλοξενούμενων του Αννουσάκειου μετά από πολύ καιρό, που αιώνας μας φάνηκε.
Σκέφτομαι πως όλα τούτα στερεώνονται σε μια λέξη. Αγάπη. Και στο νου μου έρχεται αυτό που Αϊνστάιν άφησε σαν κληρονομιά στον γιο του. Γράφει σε ένα γράμμα του μεταξύ άλλων: «…Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν, η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.
Όταν βλέπεις, φίλοι μου, τον ανθρώπινο πόνο να απαλύνεται, μια υπέρτατη ευτυχία σε πλημμυρίζει. Και μονολογείς: Θε μου σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη δύναμη να πράξω και τούτο το χρέος μου.
Γιώργος Καμβυσέλλης
Πρόσφατα Σχόλια